IDAHOBIT 2025:
Taziri El Omrani

"Ik ben nog maar zes jaar oud in België," zegt Taziri El Omrani halverwege ons gesprek. Ze glimlacht als ze het zegt, maar de zin draagt gewicht. Wat betekent het om als volwassene opnieuw te leren leven, spreken en bewegen in een wereld die niet de jouwe is? Wanneer je stem in de wereld die je achterliet telkens werd weggeduwd, maar nooit écht verdween? En hoe kan een netwerk als Habibi een antwoord bieden op die zoektocht naar ademruimte?

Taziri is journalist, communitybuilder, kunstenaar, en rebel. Ze leeft en beweegt op snijvlakken: tussen culturen, tussen identiteiten, tussen systemen. Maar bovenal: tussen mensen.
Als eerste vrouwelijke tv-reporter in Misrata doorbrak ze het stilzwijgen in een oorlogsgebied. Vandaag woont ze in België, waar ze mee het Habibi-netwerk oprichtte — een gemeenschap van en voor queer mensen met een migratieverhaal. Maar wie is Taziri, achter de microfoon, achter de megafoon?

“Ik ben iemand die zorg draagt. Voor anderen, voor de wereld, voor wat mij ooit pijn deed. Die pijn reist mee. Soms vervaagt ze, maar ze blijft deel van wie ik ben.”

Ze noemt zichzelf geen heldin. Wel een zoeker. Een meisje dat opgroeide in een conservatieve omgeving en stad, een vrouw die vragen bleef stellen. Waarom moest ze op haar vijfde al een hoofddoek dragen? Waarom was stilte de norm, zelfs na seksueel misbruik? Waarom mocht ze als meisje niet gewoon vrij bestaan in de publieke ruimte? “Mijn verzet begon toen ik vijf was. En het vuur is nooit gedoofd."

In die context was zelfexpressie een verboden daad. "Ik ben nog steeds aan het leren hoe ik mezelf mag uitdrukken," zegt ze. "Via dans. Via schilderen. Via schrijven. Het is een zoektocht, een herontdekking."

Van frontlijn naar fundament

Tijdens de Libische revolutie in 2011 verbleef Taziri met haar familie en vier andere gezinnen in een huis, schuilend voor het oorlogsgeweld. Mannen trokken naar het front, vrouwen bleven binnen. "Dat was niet genoeg voor mij," zegt ze. "Ik wilde méér dan koken."

Ze schreef teksten die hun weg vonden naar een krant. Niet veel later stapte ze als negentienjarige het enige lokale radiostation binnen — als eerste vrouw ooit. "Ik wilde de samenleving helpen om de stereotiepe beelden en labels te doorbreken."

Vandaag leeft ze in België. “Het voelt alsof ik opnieuw geboren ben. Ik ben zes jaar oud in dit land. Alles is nieuw: taal, systeem, cultuur.” Maar het activisme bleef. “Wat ik daar deed, doe ik hier ook: hokjes in vraag stellen. Narratieven doorbreken. Veiligheid zoeken voor wie kwetsbaar is.”

Wat haar wél verraste, is hoe integratie hier nog vaak als eenrichtingsverkeer wordt gezien. ‘Het systeem verwacht aanpassing van nieuwkomers, maar vergeet dat ook de samenleving waarin ze terechtkomen verantwoordelijkheid draagt,’ zegt ze. ‘Echte integratie is geen opdracht voor één kant — het is een ontmoeting, met wederzijds engagement.’

Rebelse zachtheid

Voor het eerst in dit interview benoemt Taziri het hardop: "Ik ben queer." Ze pauzeert even. "Ik heb dat nooit publiek gezegd. Maar nu wel."

“Het is spannend om het te zeggen. Maar ook nodig. Niet alleen voor mezelf. Ook voor anderen. Queer zijn en Amazigh of Libisch zijn: het kan. We bestaan. We mogen meerdere identiteiten tegelijk dragen.”

Ze weet hoe belangrijk het is om die ruimte zichtbaar te maken. “Ik wil een pad effenen voor anderen. Dat iemand weet: ik hoef mezelf niet op te splitsen. Ik mag bestaan zoals ik ben. Volledig.”

Maar queer zijn is niet iets wat je alleen draagt. Het vraagt ruimte én herkenning. En die vond ze nergens — dus bouwde ze die zelf, samen met anderen.

Habibi als thuis

Die nood aan ruimte leidde mee tot het ontstaan van het Habibi-netwerk, een veilige plek voor queer mensen met een migratieverhaal. “We kregen geen ruimte, dus maakten we die zelf.”

“Habibi is voor mij een plek waar zorg niet uitgesproken hoeft te worden — ze zit in het samenzijn, in de blikken, in de gedeelde stilte. We bouwen aan iets wat ons samen houdt. Niet ondanks maar dankzij onze kwetsbaarheid.”

Ze blijft zich bewust van haar positie. “Ik ben nog altijd vluchteling, heb geen nationaliteit, spreek de taal niet perfect. Dat alles beïnvloedt hoe ik kan bewegen in de publieke ruimte. Maar samen kunnen we meer.”

“Want pas als we samenkomen, kunnen we floreren,” zegt ze. “We kunnen enkel bijdragen aan de samenleving als we ook zelf gedragen worden. Gemeenschap is geen luxe, het is een levenslijn. En Habibi is daarin als een plant die eindelijk wortel schiet en ons laat bloeien. Een plek waar ik niet hoef uit te leggen wie ik ben. Waar zorg vanzelfsprekend is. Waar we elkaars schouder zijn.”

Haar droom? “Dat Habibi een volwaardige organisatie wordt, met eigen projecten, middelen, plekken. Niet alleen in Gent. Ook in andere steden waar queer migranten zich vaak alleen voelen.”

Volgens Taziri is het niet genoeg om bestaande structuren wat inclusiever te maken — we moeten durven afbreken wat al te lang als ‘normaal’ wordt gezien. “‘Normaal’ is vaak gewoon wat we gewend zijn, niet wat rechtvaardig is,” geeft ze aan. “Zolang we vasthouden aan één dominante kijk op gender, seksualiteit of cultuur, blijven we mensen uitsluiten. We moeten dat idee durven loslaten — om ruimte te maken voor andere vormen van leven, liefhebben en bestaan.”

Zichtbaarheid is niet genoeg

IDAHOBIT, de Internationale Dag tegen Holebi-, Trans- en Interseksefobie op 17 mei, roept elk jaar op tot zichtbaarheid. Voor Taziri is 17 mei geen feestdag, maar een moment van reflectie.

"Het is een herinnering. Om onze verhalen te delen. Om naar elkaars noden te luisteren.” Ze ziet vooruitgang, maar blijft waakzaam. “Er zijn meer rechten voor vrouwen en queers, maar ze zijn niet verankerd. We moeten elke dag opnieuw vechten voor ruimte. Voor veiligheid. Voor rechtvaardigheid voor Palestina, Soedan en Congo.”

Elkaar blijven ontmoeten

Volgens Taziri leven we in een samenleving die steeds meer in hokjes denkt — en die hokjes ook afdwingt. “Door algoritmes, door sociale media, door politieke polarisatie zien we steeds minder van elkaar. Alles wat buiten onze bubbel valt, wordt als een bedreiging gezien. Dat is gevaarlijk. We moeten onze blik openhouden. En elkaar blijven ontmoeten. Daarom zijn gemeenschappen zoals het Habibi-netwerk van wezenlijk belang.”